Kryzys klimatyczny to jedno z najważniejszych wyzwań, przed którymi stoi współczesne społeczeństwo. Dlatego tak ważne jest szukanie strategii, które pomogą redukować ślad węglowy, racjonalizować zużycie zasobów, uczyć nowe pokolenia odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Postulaty te w sposób szczególny dotyczą organizacji zajmujących się działalnością kulturalną. Kultura pełni bowiem rolę edukacyjną, prezentuje wzorce zachowań, kształtuje postawy. Ponadto reagowanie na problemy związane z ochroną środowiska powinno się tu dokonywać na dwóch poziomach, zarówno poprzez przekaz, treść i warstwę estetyczną dzieł, jak i sposób organizowania. Proponowane badania odwołują się do tego drugiego czynnika i pytań o to, jak zarządzać projektami teatralnymi, by optymalizować ich wpływ na środowisko. Koncentracja na projektach ma kluczowe znaczenie. Projekty jako wydarzenia jednorazowe, finansowane z różnych źródeł zyskały w ostatnich latach niezwykłą popularność w instytucjach kultury. W efekcie zmienił się sposób organizowania pracy i tworzenia planów artystycznych. Programy stały się interdyscyplinarne, międzynarodowe, pojawiły się nowe formaty. Zarazem konieczność ciągłego robienia czegoś od początku sprawia, że w niewielkim stopniu wykorzystuje się wcześniej wytworzone zasoby (zarówno materialne, jak i niematerialne). Brak ekologicznej konsekwencji daje impuls do szukania nowatorskich rozwiązań odwołujących się do doświadczeń i wiedzy artystów oraz organizatorów projektów kulturalnych. Tak ujęta problematyka organizacyjna w kontekście przyszłości wymaga odpowiedniego podejścia metodologicznego. Tym samym w badaniach wdrożone zostaną interdyscyplinarne narzędzia zbierania danych pozwalające na uwzględnienie wiedzy ukrytej, stanowiącej często nieuświadomiony potencjał instytucji kultury.

 

Termin realizacji: marzec - sierpień 2021

 

Kierowniczka projektu: dr Małgorzata Ćwikła